یادداشت | «حضور زنان در کابینه»؛ استفاده ابزاری از زنان به سبک اصلاح طلبان!

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی اجتماعی خبرگزاری رسا، این روزها اخبار سیاست در کشورمان داغ است. انتخابات ریاست جمهوری هم مثل جام جهانی فوتبال هر چهار سال یکبار تب و تاب خاصی را در کشور ایران به راه می‌اندازد.

 چند روز قبل داشتم مناظرات انتخابات سیزدهمین دوره ریاست جمهوری را می دیدم که در لابه لای برنامه مناظره چند باری شنیدم کاندیداها صحبت از زنان و حقوقشان می کنند؛ موضوعی که قبل از این اصلاً جزو اولویت‌های سیاستمداران و مسئولان کشور نبود!

اما چه چیزی باعث می شود که به یکباره یاد احقاق حقوق زنان می‌افتیم؟ کاری به وعده و وعیدهای قبل از انتخابات و عملی شدن یا نشدن آنها نداریم، بحث اینجا است که چه می‌شود جناح سیاسی که ۳۲ سال فرماندهی امور اجرایی کشور را در دست داشته امروز دوباره وقتی که روز انتخاب فرا رسیده و خود را نیازمند رای زنان می‌بیند و مدافع حقوق زنان می شود؟

وقتی به انتخابات نزدیک می شویم کاندیداها با وعده های پوچ مثل «آوردن زنان به کابینه دولت خود» و «وزیر شدن زنان» و «احترام به حقوق بانوان» باز هم دست از نگاه ابزاری و موقتی خود به آنان بر نمی دارند. چگونه است که رجال سیاسی به هنگام انتخاب شدن به یاد زنان و جوانان می‌افتند و هنگامی که کارزار انتخاباتی به پایان می رسد با بهانه هایی همچون مخالفت علما با حضور زنان در دولت و سخت بودن مدیریت در سطح کلان همراه میشه زیر قول خود می زنند؟

البته نگاه ابزاری به زنان مسئله امروز و دیروز و مشکل این کشور و آن کشور نیست، بلکه یک معضل جهانی و وابسته به نوع فرهنگ و هنجارهای هر اقلیم و سرزمینی است که نوع نگاه ابزاری به زنان با یکدیگر تفاوت می کند.

ولی مساله مسلم آن است که نگاه جنسی و شهوانی به زنان بدترین تعرض به آنان است و از دیرباز مردان هر زمان به زنان نیاز داشتند برای رفع آن، به آنان بها می دادند و حتی در برهه‌ای با زور و خشونت نیازهای خود را برطرف می کردند و هر کجا که نیازی به ایشان نداشتند زن می‌شد جنس ضعیف!

مگر مردان با مدیریت و ریاستی که بر جهان داشتند چه گلی به سر نسل ها زده اند؟ باید دید در بروز جنگ های بزرگ تاریخ و جنگ های جهانی اول و دوم زنان تا چه حدی مقصر بودند؟ به جرات می‌توان گفت که هیچ. اما به دیگر سخن باید گفت که آیا به غیر از این است که مردان برای ارضای نیازهای جنسی و لذت از تماشای زنان از دیرباز این‌گونه فرهنگ‌سازی کرده‌اند که زنان باید آزاد باشند؟

 البته از انصاف نگذریم تمام مردان نگاه ابزاری به زنان ندارند و بسیاری از زنان به این معضل نگاه ابزاری دامن می زنند!

جایگاه رفیع زن و ارزش والای آنان باید همیشه حفظ و احترام به زن باید فرهنگ شود عادی شود نه اینکه در مقاطعی که به آن نیاز داریم با خدعه و تزویر اکرامشان کنیم و بعد از کارزار به حال خود رهایشان کنیم.

از نگاه فلسفی حتی می‌توان گفت زن از مرد مقامی بالاتر دارد. مرد مولود زن است و زن به هنگام مادری شیره جان خود را به فرزندش می دهد و تمام وجودش را برای او می گذارد و از عمر خود برای آسایش فرزندش می‌کاهد این همه فداکاری از جنس لطیف و با محبت زن بر می آید.

زنان این دیار کهن مادرانی شدند که شیرمردانی مثل همت و باکری و صیاد شیرازی و حسن آبشناسان را در دامن خود تربیت کردند که تمام دنیا را حیرت زده کردند و دشمنی که تمام جهان حامیانش بودند را در بزرگ ترین جنگ کلاسیک قرن بیستم به زانو درآوردند.

مگر زنان و مادران و خواهران مدافعین حرم زن نبودند که فرزندان و همسران خود را ترغیب به دفاع از ارزشها و اعتقادات می کردند و به هنگام شهادت جگرگوشه هایشان به جای تسلیت تبریک می گفتند.

در لابه لای صفحات تاریخ ایران زنانی بودند که پا به پای مردان برای آرمان آزادی وطن جنگیدند و حماسه ساز شدند از بی بی مریم بختیاری مبارزه دوران مشروطه تا فرنگیس حیدرپور مبارز جنگ تحمیلی و همه مادران و خواهران و همسران و دختران شهیدان این دیار که به راستی مسیر تاریخ را عوض کردند.

حال چگونه برخی جرأت می کنند نگاه ابزاری و موقتی به جایگاه زن داشته باشند مگر نه این است که از دامن زن مرد به معراج می رود؟ اما آنان که زنان را فقط برای جمع کردن رای می‌خواهند خوب بدانند که علاوه بر شجاعت تعقل و خردمندی هم از دیگر صفات زنان ایرانی است که می تواند در مواقع حساس تصمیم درست را بگیرد و خوب و بد را از هم تشخیص می دهد.

حسن شیخی